BEAUFORT - Trouble Sea

KUNSTWERK

Vanuit haar interesse voor architectuur verzamelt Lucie Lanzini details van gebouwen. De sculptuur Trouble Sea stelt een raam voor, geïsoleerd en uit zijn context gehaald vormt het een kader dat ons op een andere wijze naar het landschap laat kijken. Het onvolledige en ontwrichte glas laat ruimte in het kader: je kan door de sculptuur heen stappen, als is het een portaal. Het werk bevindt zich in het park vlakbij de duinen en functioneert zo als een opening naar de zee. De pastelblauwe tint van het glas verwijst naar het omliggende landschap. 

Lucie Lanzini slaagt erin ons een nieuwe relatie te laten aangaan met vertrouwde objecten, door subtiele ingrepen. Het staal is gepolijst, als een spiegel. Het gebruikte glas daarentegen is troebel ‘oceaanglas’, golvend als de zee. Onze blik is daardoor ook getroebleerd. De golven zijn in dit werk verticaal weergegeven. Zo is er telkens een element van verrassing dat je opnieuw en anders doet kijken.

Het touw is een terugkerend element in het oeuvre van Lucie Lanzini: soms in hars, hier dan weer heel gedetailleerd in brons uitgevoerd. Het touw verwijst naar het visserstouw en de haven. Het is een vertrouwd element aan de Kust. Het verontrustende realisme ervan trekt je naar het werk toe. Het touw verliest hier zijn flexibiliteit en functie, maar het krijgt een meer symbolische dimensie door het idee van verbinding op te roepen. Door voor een bronzen uitvoering te kiezen, ontstaat een andere connectie tussen het materiaal en de toeschouwer. 

Ontdek alle kunstwerken van Beaufort 2024! 

KUNSTENAAR

Lucie Lanzini - °1986, BELFORT, FRANKRIJK – WOONT EN WERKT IN BRUSSEL, BELGIË

In het oeuvre van Lucie Lanzini verschijnt een verborgen werkelijkheid achter het uiterlijk van dingen. Architecturale referenties, dagdagelijkse voorwerpen of decoratieve ornamenten zoals een touw of riem brengt ze over in mallen en afgietsels om ze nadien als in een driedimensionale collage samen te brengen. Ook vogels, poten of klauwen, balken, zuilen of meubelstukken duiken op in haar beeldtaal, die soms tegenovergesteld aanvoelen en soms verenigbaar.

Ze brengt voorwerpen of fragmenten van voorwerpen van het ene materiaal over naar het andere, zoals hars, polyurethaan, spiegel, glas of metaal. Met het gebruik van jesmoniet, een composietmateriaal dat in de massa in verschillende kleuren is gekleurd, geeft ze haar werken een uiterlijk van hedendaagse bas-reliëfs. Haar sculpturen vangen licht en reflecties op en worden bijna ‘archeologische’ overblijfselen van een actuele conceptuele praktijk. Via dit creatieproces blijven daarenboven oorspronkelijke elementen behouden, zoals sporen en afdrukken.

Lucie Lanzini besteedt bijzondere aandacht aan alledaagse vormen vanwege hun vermogen om herinneringen op te roepen. Ze cultiveert in zekere zin een gevoeligheid voor de werking van het geheugen in een minimalistisch geheel dat tegelijk restanten van onverwachte architectuur oproept. Ze beweegt zich tussen heen- en weer gaan, verschijnen en verdwijnen, en rond begrippen zoals afstand, verbintenis, aanwezigheid en afwezigheid, leegte en volheid. Via het gebruik van vertrouwde herkenbare elementen, openbaren haar werken een vervreemdende werkelijkheid.